Schuilen
Een levenslast zo zwaar als lood,
is niet langer meer te dragen.
Je schuifelt stilaan naar de dood,
heeft het nog zin om God te vragen.
Die zware last verteert je hoofd
je denkvermogen aangetast.
Je lichaam voelt aan als verdoofd,
O God ontneem mij deze last.
Kon ik maar in 't voorbij gaan,
Zijn kleed heel even nipt aanraken.
Ik zou ontlast zijn en voortaan,
voor Hem mijn leven zinvol maken.
Ik bidt tot Jezus om die kracht,
mij aan te raken als Hij wil.
Ik weet Hij heeft daarvoor de macht,
maar 't wachten maakt mij angstig stil.
Ik schuil eerbiedig bij mijn Heer,
Alleen kan ik de pijn niet aan.
Voorbij komt Hij beslist een keer,
zijn kin'ren laat Hij nimmer staan.
is niet langer meer te dragen.
Je schuifelt stilaan naar de dood,
heeft het nog zin om God te vragen.
Die zware last verteert je hoofd
je denkvermogen aangetast.
Je lichaam voelt aan als verdoofd,
O God ontneem mij deze last.
Kon ik maar in 't voorbij gaan,
Zijn kleed heel even nipt aanraken.
Ik zou ontlast zijn en voortaan,
voor Hem mijn leven zinvol maken.
Ik bidt tot Jezus om die kracht,
mij aan te raken als Hij wil.
Ik weet Hij heeft daarvoor de macht,
maar 't wachten maakt mij angstig stil.
Ik schuil eerbiedig bij mijn Heer,
Alleen kan ik de pijn niet aan.
Voorbij komt Hij beslist een keer,
zijn kin'ren laat Hij nimmer staan.
Reacties op dit gedicht
| Jacky Van den Berghe: | Dinsdag, mei 22, 2012 04:09 |
| Die kracht geeft hij je als de tijd daar is, na het geduld (en de pijn?) van het wachten te hebben doorstaan. Wij moeten, denk ik, de maturiteit hebben bereikt (en die wordt niet door ons bepaald)! Geduld kan sterken, en dat wens ik je, Antonie! Beste groetje, Jacky |
|
| karinvangelder: | Maandag, mei 21, 2012 18:31 |
| ontroerend mooi Antonie wat kan ik meer doen dan je alle kracht wensen ? liefs x Karin | |
| ela: | Maandag, mei 21, 2012 15:53 |
| Een mooi geheel. ela |
|
