Duizend doden een leven,
Duizend doden een leven,
in het blauwste van de lucht zweeft een ballon
alsof het mijn eenzaamheid wil symboliseren
steeds verder weg, richting de verzengende zon
niet wetend hoe het tij terug te keren
duizenden dromen gelijk aan de hemelsterren
bieden in vol schittering diepgang
doch blijft onvermogen mijn wegen versperren
bij de minst of geringste weerstand al bang
ik ben een stukje steen dat is afgebrokkeld en valt,
van mijn dierbaren ontheemd
ik ben de ezelin die er keer op keer tegen aan knalt
blijkt geveinsdheid een dichter nimmer vreemd
Reacties op dit gedicht
| Boreas: | Zondag, januari 13, 2013 22:23 |
| Van dees kan ik alleen maar zeggen dat het een pareltje is. | |
| mucho: | Woensdag, juni 06, 2012 12:05 |
| een dichter zegt meer dan duizend levenden ik ga me onvermogen eens tellen in de diepste put ligt het onhoorbaarste duizend kusjes |
|
| Fairouz: | Maandag, juni 04, 2012 21:42 |
| mooie lovende woorden mima die ik alleen maar kan onderstrepen !! fijne avond, Fairouz |
|
| switi lobi: | Maandag, juni 04, 2012 19:28 |
| Mima, ik onderschrijf wat mobar hier zegt. Wat een geweldig gedicht! x |
|
Over dit gedicht
| Auteur: mima | 
|
|
| Gecontroleerd door: pantarhei | ||
| Gepubliceerd op: 04 juni 2012 | ||
| Thema's: | ||