Mezelf.


Het laat me koud,
wat mensen denken,
het is toch zeker mijn leven,
ook al was ik dat even vergeten.

Ze doen maar wat ze willen,
tijd aan onzin verspillen,
Zo ben ik niet,
kan het ook niet.

Mijn tijd is kostbaar,
kostbaarder dan wat dan ook,
zonder die tijd had ik niks,
was er niet eens meer hoop.

Voel de harde wind,
het beukt maar voelt zo goed.
De hemel trekt blauw open,
terug bij eigen moed.

Eigen kracht als voorheen,
Sommige woorden keihard als steen.
Sommige momenten van dood en verderf,
zoals het verlaten gevoel dat ik dan erf.

Maar weet je,
Krijg alle wat die mij verlieten,
ga maar op werkelijkheid schieten,
En schiet zo de kogels weer terug,
naar jezelf.

Leven op een ronde wereld,
met rondom een schild,
waar men dan afval door heen schiet,
en de ruimte verspild.

Zaken zijn die van mezelf,
Beter worden in dat wat voor mij telt,
In de voorhoede, mmm, nummerte elf,
verdien ik vanzelf wel mijn geld.

Lekker genieten van mijn leven,
met de dingen die ik leuk vind om te doen.
En andere mogen me een wijze les geven,
maar verdien wel zelf mijn poen.

Heb verder ook niet veel,
waar eerlijk, t boeit me niet.
Ik heb mijn vaardigheden,
ik heb mijn kunnen waar ik altijd aan kan werken.

Want zoals ik al zei in mijn verleden,
Ther is always a bigger fish.
Ik gooi een steen in het water,
met dit gedicht.

Er komt beweging in mijn gezicht,
kringen worden groter en verspreiden zich.
Ben ik weer op wat ik leuk vind gericht,
in plaats mij op één mooi en leuk iets te focussen.

Wacht maar nog een maand en mijn boek is af,
nog een maand en ik heb meer schilderijen af.
Nog een maand en ik ben wie ik was.
Juni een maand van weder keren.

Juni zal het je leren,
Zal het mensen laten zien,
dat ik meer dan niks verdien,
en tijden doen keren.

Zodat ik geld kan maken,
mensen vaardigheden bij kan brengen,
kan gaan doen waar ik goed in ben,
waar ik mij goed bij voel.

Geld verdienen en het delen,
delen onder de armen,
3de wereld landen, kleurrijk maken,
Deze kleuren vlinder, zal overal gaan stralen.

In de harten van de mensen,
die het harder nodig hebben dan ik zelf,
Als cliniclowns, of als harten dokter,
de Robin hoed,
de regenboog voor velen.

Gebruik me maar,
het boeit me niet meer,
als een ander gelukkig is,
ben ik dat toch ook wel.

Dat ik mijn kracht,
een kracht die ik moet gebruiken.
Wat ik dus vergeten was,
omdat ik zoveel schoppen gekregen heb.

Mensen die je laten vallen,
achter elkaar zonder pardon.
Nu zie ik in, het ligt aan hun falen,
ben ik alsnog bij waar ik mee begon.

Mezelf.