Aangeslagen stilte
aangeslagen stilte
de zon schijnt
uit een ander perspectief
kleurt nog vaag oranje
schaduwen rafelen
zacht klappende handen
maken een grijs gebaar
nog dwaalt een
verloren schreeuw als spook
door de aangeslagen stilte
verwondering in toon
omdat de vriend verloren ging
op wie men dacht te bouwen
verdriet omdat
de helden gewone mensen zijn
die spelen zonder zelfvertrouwen
hun taken zijn volbracht in
een systeem dat slechts verliezers telt
de eigen creativiteit is al lang geveld
wil melker
14/06/2012
Reacties op dit gedicht
| september: | Donderdag, juni 14, 2012 17:29 |
| Ja zo was en is het, jammer..mooi omschreven Wil | |
| Janny Scheybeler de Jonge: | Donderdag, juni 14, 2012 16:05 |
| graag gelezen weer!! | |
| witteroos: | Donderdag, juni 14, 2012 12:49 |
| We zijn mensen Wil. Het komt wel weer goed. Warme groet | |
| wervelende regenboog: | Donderdag, juni 14, 2012 11:09 |
| de inbreng van ieders creativiteit ten dienste van het geheel...en ego''tjes op het reservebankje... ze zijn tot marionetten geworden...je hebt gelijk Wil mooi verwoord! zonnige donderdag :) liefs wr |
|
| youkie: | Donderdag, juni 14, 2012 10:07 |
| het zijn ook mensen van vlees en bloed en heel soms doen ze het niet zo goed fijne dag liefs |
|
Over dit gedicht
| Auteur: wil melker |  
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 14 juni 2012 | ||
| Thema's: | ||