Had niet gedacht,
dat ik zo zwak zou zijn.
Had niet verwacht,
dat dit gevoel van mijn,
zo groot zou uitbreiden,
zo groot verlangen nog kan groeien.
Dat de eenzaamheid zou spreiden,
en met mijn hersens zouden bemoeien.
Gehersenspoeld wens ik voor meer,
tegen beter weten in wil ik huilen.
Schreeuwen zal ik, keer op keer,
wanneer ze van binnen verschuilen.
Om er uit te komen,
om eindelijk aan te raken,
zodat mijn dromen uitkomen.
Om te maken,
de weg die ik wil nemen,
van de liefdes weg,
en het verdwijnen van problemen
en al dat liefdes pech,
nu niet alleen hoef te dragen.
Niet alleen hoef te zijn
en al die pijnlijke vragen,
eindelijk toch eens een keer verdwijn

...en niet steeds wordt gestraft...