Opeens was je weg...
Opeens was je weg…
De lucht is er niet meer zo helder blauw als vroeger,
toch geurt het er nog naar herinneringen.
Het enige meisje, de ultieme pijn. de verdoken heimwee!
Resten van wat een mooie tijd lijkt te zijn
hangen boven mijn gedachten als een schaduw boven de zee.
Zij is verre van af, ergens tussen grijs en pure waanzin.
Haar laatste woorden galmen nog door het huis, daar,
daar waar er bloemen voor het venster staan.
O ja,ik herinner me het,
ik herinner me het alsof het gisteren was,
het afscheid en de droefheid, de zinloosheid
die dit met zich meebracht…
esteban 16 Juni 2012
Reacties op dit gedicht
| wil melker: | Zaterdag, juni 16, 2012 20:03 |
| Esteban.. geur als trigger voor herinnering.. jij maakt de bloem weer bloeiend het plukken voelbaar in een verdrietig en onzinnig versterven.. Mooi.. Liefs, wil |
|
| M-Rose: | Zaterdag, juni 16, 2012 17:42 |
| de zomer leeft in alles wat je gelukkig maakt - voila | |
| ILse Bruintjes: | Zaterdag, juni 16, 2012 12:32 |
| mooi gedicht zo liefdevol geschreven | |
Over dit gedicht
| Auteur: esteban. | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 16 juni 2012 | ||
| Thema's: | ||