Mama……

Ik loop de gang in van jouw nieuwe huis en hoop dat je vandaag vrolijk bent,
Even een glimlach is al voldoende, want ik weet dat je ons niet meer kent.

Ik tref je in de huiskamer, boos zittend op een stoel,
Geef je een kus op je wang, maar ik bespeur geen enkel gevoel.

Als ik in je ogen kijk, zijn de lichtjes er niet meer, je blik is leeg,
Voel me machteloos, als ik de traan die langs je wang loopt voorzichtig weg veeg.

Elke keer als ik kom merk ik dat het steeds een beetje slechter gaat,
Je bent boos en huilt veel en het is nog maar een enkel woordje dat je praat.

Alle vanzelfsprekende dingen zoals eten, drinken en praten lukken niet meer,
Dat je dan wat wil vertellen maar niet meer weet hoe, dat doet me zeer.

Mijn moeder, de eens zo sterke vrolijke vrouw is nu afhankelijk en bang,
Hopelijk duurt deze lijdensweg, voor jou, maar zeker voor paps, niet ontzettend lang.

Ik wens dat jij weer gelukkig zal zijn, waar dat dan ook is,
Want ook al kan ik nog bij je op bezoek, het is mijn moeder die ik mis……..

Sas