Misbruik en Automutilatie
Men ziet niet dat ik ziek ben.
Het zit diep vanbinnen.
Telkens maar verdedigen,
en uitvluchten verzinnen.
Ik word vaak niet begrepen.
Als men mij vraagt; “wat heb je dan?”
Durf ik niet te zeggen;
dat ik het leven niet meer aankan.
De onrust en chaos in mijn hoofd.
Mijn lichaam voelt verdoofd.
Als een kogel om mijn been.
Loodzware stappen.
Bijna geen vooruitgang.
Het maakt me ontzettend bang.
Het verleden achtervolgd me elk moment.
Ik praat er niet over.
Er is niemand die het verhaal kent.
Misbruik is een feit.
Het is elke dag opnieuw,
weer een strijd.
De kwade en boze stemmen spreken me toe;
“Geef toch op!”.
Het maakt het ontzettend moe.
Ook automutilatie is een feit.
Vaak op de eerste hulp.
En dan heb ik spijt.
In mijn huid staat mijn levensverhaal.
Elke avond in mijn bed vraag ik me af,
of ik de morgen wel haal.
Volgende week maak ik een nieuwe start.
En dan ga ik knokken en vechten.
Keihard.
Reacties op dit gedicht
| ~Anne~: | Zondag, juli 15, 2012 20:12 |
| Je ware kracht ligt in de laatste regels, want die geven aan dat er een weg is naar herstel, naar beterschap, ook al is die weg vol gaten en hobbels, jij zult hem nemen! Liefs |
|
| liesjequilt: | Vrijdag, juli 13, 2012 21:12 |
| niet morgen maar vandaag . . . sterkte Liesbeth |
|
| Hans Winter: | Vrijdag, juli 13, 2012 19:24 |
| doen als je gedaan is... misschien je niet meer vereenzelvigen met een machtige dader, misschien mag hiermee je uittocht waar dan ook werkelijk waar worden. hans |
|
| mima: | Vrijdag, juli 13, 2012 16:36 |
| Ik hoop dat het je gaat lukken want je bent het waard! xx |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Emely89 | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 13 juli 2012 | ||
| Thema's: | ||