Eeuwige Rust...
In de avondzon,
ging ze liggen in het veld.
Ze sloot haar ogen.
Ze was helemaal uitgeteld.
Het leven had haar, keer op keer bedrogen.
Ze was het vechten moe.
Altijd die innerlijke intense pijn.
Ze was aan rust toe.
Ze fluisterde; "Ik wil er niet meer zijn".
Het gras kietelde aan haar lichaam.
Een lieveheersbeestje kroop over haar been.
Ze was te moe om te gaan staan.
Ze leek verstijfd, als een steen.
De zonnenstralen verdwenen.
In plaats daarvan,
kwam de regen.
Dikke druppels op haar gelaat.
Ze kon er niet meer tegen.
En verzweeg, dat ze eigenlijk haar leven haat.
Ze voelde haar lichaam verslappen.
Haar adem stokte.
Ze was te moe, om naar lucht te happen.
Nat en koud lag ze in het veld.
Ze werd gevonden aan het einde van de regenboog.
De regenboog,
waar ze nu naar toe vloog.
Haar laatste woorden waren
dat het haar speet.
Ze hoopte dat men het begreep.
Ze had teveel leed.
Reacties op dit gedicht
| David Matser: | Maandag, juli 16, 2012 01:38 |
| Een enkeling begrijpt het, maar er zijn er die het niet hoeven te begrijpen. Mooie beelden. |
|
| entropy: | Zondag, juli 15, 2012 23:57 |
| Wat aangrijpend en droevig maar ook prachtig geschreven! | |
| trucker klaas: | Zondag, juli 15, 2012 21:57 |
| sommige dingen gaan menselijk bevatten te boven .... sterkte ,klaas |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Emely89 | 
|
|
| Gecontroleerd door: pantarhei | ||
| Gepubliceerd op: 15 juli 2012 | ||
| Thema's: | ||