Van honing smullende beertjes
...
Met een ingetrokken klauw, meer vacht
dan nagel, wuifde hij de bijtjes weg
hij gromde wat, meer speels dan woest
o luister toch, de romantiek die ik u - nu voorleg:
Met mijn pen als de ingetrokken nagel van een schrijver
doop ik mijn want-zachte schrijvershand in de honingpot
verzopen en dronken tegelijk, zullen deze geleende woorden
- van Godvader - mijn haven en reddingsboeien zijn
Ik kijk naar buiten en een onzichtbaar tafereel ontvouwt
een poëzie van details, het ene landschap verbrokkelt
in oneindig veel kleine werelden, verscholen universums
onder schaduwen en tijm, zo vol leven en zo vol binnenrijm
Zie, het mierenspoor kruipend onder het spinrag door
snijdende lijnen als een lyrisch raster van mijn achtertuin
in elk venster een droom die opnieuw geboren wordt
en waarin ik mezelf verlies als van honing smullend
Een samba van bladeren waar nerven als lenige ruggengraten
elkaar vinden, waar bloem en haag, roos en zilverschoon
o waar kruid en onkruid als op schouderblad de aarde dragen
en haar zachtjes, op den heupen, in het rond doen wiegen
Dier en spoor, geur en onhoorbaar gekrekel in kleine,
ondergrondse holen, waar onder licht gegraven molshopen
ongedierten vrolijk en on-schoorvoetend liggen te rollebollen
wijl wormen door hard geworden gronden heen stormen
Van nectar druipende achterwerken tot verdwaalde
en verloren geraakte veertjes, van bijster slakkenspoor
tot druppels regen als weidse binnenmeertjes – ach, kijkend
in Gods tuinen zijn wij mensen als ‘van honing smullende beertjes’
F.
Met een ingetrokken klauw, meer vacht
dan nagel, wuifde hij de bijtjes weg
hij gromde wat, meer speels dan woest
o luister toch, de romantiek die ik u - nu voorleg:
Met mijn pen als de ingetrokken nagel van een schrijver
doop ik mijn want-zachte schrijvershand in de honingpot
verzopen en dronken tegelijk, zullen deze geleende woorden
- van Godvader - mijn haven en reddingsboeien zijn
Ik kijk naar buiten en een onzichtbaar tafereel ontvouwt
een poëzie van details, het ene landschap verbrokkelt
in oneindig veel kleine werelden, verscholen universums
onder schaduwen en tijm, zo vol leven en zo vol binnenrijm
Zie, het mierenspoor kruipend onder het spinrag door
snijdende lijnen als een lyrisch raster van mijn achtertuin
in elk venster een droom die opnieuw geboren wordt
en waarin ik mezelf verlies als van honing smullend
Een samba van bladeren waar nerven als lenige ruggengraten
elkaar vinden, waar bloem en haag, roos en zilverschoon
o waar kruid en onkruid als op schouderblad de aarde dragen
en haar zachtjes, op den heupen, in het rond doen wiegen
Dier en spoor, geur en onhoorbaar gekrekel in kleine,
ondergrondse holen, waar onder licht gegraven molshopen
ongedierten vrolijk en on-schoorvoetend liggen te rollebollen
wijl wormen door hard geworden gronden heen stormen
Van nectar druipende achterwerken tot verdwaalde
en verloren geraakte veertjes, van bijster slakkenspoor
tot druppels regen als weidse binnenmeertjes – ach, kijkend
in Gods tuinen zijn wij mensen als ‘van honing smullende beertjes’
F.
Reacties op dit gedicht
| Godvader: | Dinsdag, juli 17, 2012 17:20 |
| oh, en ''t mooiste is nog wel dat ik hier vooral inspiratie lees! Er valt zoveel te halen uit dit pareltje dat de vergelijking met een dik belegde boterham toch hier opgaat! Vaak is een gedicht als een cracker met enkel een vingerhoedje hoeveelheid besmeerde boter..soms is een gedicht een beschuit met muisjes in al zijn feestelijkheid...maar zelden, heel zelden, verandert een gedicht al lezende in ware proza: een superdik belegd luxe broodje dat de zintuigen nog lang blijft na prikkelen... | |
| Godvader: | Dinsdag, juli 17, 2012 17:14 |
| ''Tsjonge'' was ''t eerste wat me te binnen schoot! Gevoelens van trots dat uitgerekend mijn woorden ''als honing smullende beertjes'' tot dit heeft kunnen leiden! Ik ben zoals dat zo mooi heet ''flabbergasted''! Er valt hier zoveel uit te halen, je bent hier zo overduidelijk op dreef! Elke nuance is weer spot on! Kritisch kan ik amper zijn..je gedicht gaat vele kanten op maar elk is een continuering en geen onderbreking! mijn oprechte complimenten Kuil gr. Y |
|
| ela: | Dinsdag, juli 17, 2012 15:46 |
| Het zoete van het schrijven is te graaien in de woordenpot. ela |
|
| Es: | Dinsdag, juli 17, 2012 09:11 |
| En zo komt het moois der natuur wel heel dichtbij...Honinglippen. | |
Over dit gedicht
| Auteur: Kuijlemans F. | 
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 17 juli 2012 | ||
| Thema's: | ||