Weer gesneden.
Ze is verward.
Wankelend loopt ze heen en weer.
De dwang is weer gekomen.
Het leven doet haar teveel zeer.
Ze moet zichzelf nu snijden.
Even haar lichaam voelen.
Het strijden word lijden.
Een kras op haar huid.
Een snee in haar arm.
Het bloed vloeit eruit.
Het is rood en warm.
Nu moet ze naar haar moeder.
Ze voelt zich schuldig.
Ze verbind haar arm,
snel en zorgvuldig.
"Laat eens zien".
Ze schuift het verband opzij.
"Meisje toch, dat moet worden gehecht".
Ze voelt zich somber, en haar moeder is niet blij.
De arts op de eerste hulp was sympathiek.
"Dat hechten we even,
zo gebeurd zoals je ziet".
Met vijftien hechtingen
verlaat ze het ziekenhuis.
Ze gaat op bed liggen,
eenmaal thuis.
Ze heeft spijt.
Maar van de andere kant,
voelt ze zich nu ook bevrijd.
Er zijn maar weinigen,
die weet wat ze bedoeld.
En er is niemand,
die weet wat ze voelt.
Reacties op dit gedicht
| gedichtenmeisje: | Dinsdag, september 04, 2012 18:23 |
| Heftig geschreven :( weet wat je bedoeld :( gaat dit gedicht over jou? Sterkte! @Ela: duidelijk dat je het zelf niet doet ... Bij automutilatie (zelfverminking) komt de stof endorfine vrij. en die stof zorgt voor een gelukzalig gevoel. (da''s ook de stof die vrijkomt bij sporten) Groetjes Raissa |
|
| PeterkeSei: | Zondag, juli 22, 2012 22:17 |
| Tja, aangezien ikzelf hevig snijd ga ik geen raad geven. Trouwens, het laten kost gewoon veel moed. Je gedicht raakte me. Daarom een oprecht Dank je wel. Heel veel sterkte hè | |
| winan: | Donderdag, juli 19, 2012 19:44 |
| zo herkenbaar en voor een ander niet te begrijpen respect voor de moeder en arts | |
| ela: | Woensdag, juli 18, 2012 12:15 |
| Jezelf pijnigen als je het moeilijk hebt is iets dat tussen de oren zit ht lost niets op, enkel uren misschien omdat je dan aan iets anders denkt, de pijn van het snijden. ela |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Emely89 | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 18 juli 2012 | ||
| Thema's: | ||