Heel, heel langzaam zie ik je glijden
Wegglijden hier ver vandaan...
Ik zie je lichaam er mee stoppen,
je spieren houden het voor gedaan...
Ik kan ergens maar niet geloven,
dat het bij jouw wel langzaam gaat...
Als ik zie wat de ziekte je nu al aandoet
Weet ik zeker dat dat beetje geluk,
ons ook hiermee overslaat...
De ziekte gaat me veels te snel
en ik weet we letten te veel op je...
Maar kan het niet laten het in de gaten te houden,
want wat kan je nu eigenlijk nog wel?
Misschien lijkt het sneller in mijn ogen,
dan de ziekte in werkelijkheid gaat...
Misschien speelt ons verdriet ook wel mee,
want ik ben gewoon bang dat je ons heel snel verlaat...
Ik zie ook die onmacht in je ogen,
en hoor de boosheid in je stem...
Door jouw woorden en je geintjes,
besef ik hoe bang je zelf eigenlijk wel niet bent...
We willen elkaar gewoon nog niet verliezen,
niet door zoiets hulpeloos en gemeen...
Ik blijf ook maar voor je zoeken,
maar wou dat er een wonder verscheen...
Hoe kunnen ze ook zeggen, wees blij dat hij er nog is
Want ik zie het in je ogen, je woorden geven het aan
Dat, dat voor jou niet helemaal de waarheid is
Je krijgt een onmenswaardig bestaan.....