De witte wieven
de witte wieven
zij hebben
de webben behangen
kwistig met parels gestrooid
langzaam
lossen zij op
de witte wieven van het bos
ze zijn
zo gek nog niet
in het rijden op een bezemsteel
duurzaam
en toch co2 neutraal
vliegen zij voorbij de maan
helpen in de laatste uren
brengen dromen in de eerste slaap
zij begeleiden je waar je ook gaat
in herinnering
geen puntmuts of raar penenhaar
wel een knipoog en een lief gebaar
wil melker
29/07/2012
Reacties op dit gedicht
| Jacky Van den Berghe: | Maandag, juli 30, 2012 01:00 |
| De anima, indien ze niet wordt erkend wordt ze een ''wief'' met puntmuts die rondvliegt op een bezemsteel om je treiterend in ellende te brengen. Indien erkend, wordt zij de beminnelijke vrouw die je met de glimlach wil helpen om succesvol door het leven te gaan! Onze zielehelft wil realiteit zijn, of op z''n minst zo worden behandeld! Liefs, Jacky |
|
| ela: | Zondag, juli 29, 2012 16:58 |
| Fantasie, al eeuwen oud, heeft nog steeds zij kracht en waarde. ela |
|
| trucker klaas: | Zondag, juli 29, 2012 12:20 |
| het is wetenswaardig ;) fraai ,klaas |
|
Over dit gedicht
| Auteur: wil melker |  
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 29 juli 2012 | ||
| Thema's: | ||