Weerkaatsing
Zij kijkt mij aan goudgeel dit keer
haar zilverglans lijkt zo vertrouwd
het reusachtig rood bij ondergaande zon
zij zet zich in mijn hoofd.
Opnieuw roept zij dezelfde vragen op
of zij kan komen in de nacht of
schuilen in het licht van de dag
voor altijd in mij verloren gaan.
Of zij nog steeds pijn zal doen
op al die plekken van weleer of zij
de glimworm is van de knallende zweep.
Tranen helpen niet tegen het schuldgevoel
zij bouwt het op en houdt van slopen
een zilveren goedendag in haar hand.
haar zilverglans lijkt zo vertrouwd
het reusachtig rood bij ondergaande zon
zij zet zich in mijn hoofd.
Opnieuw roept zij dezelfde vragen op
of zij kan komen in de nacht of
schuilen in het licht van de dag
voor altijd in mij verloren gaan.
Of zij nog steeds pijn zal doen
op al die plekken van weleer of zij
de glimworm is van de knallende zweep.
Tranen helpen niet tegen het schuldgevoel
zij bouwt het op en houdt van slopen
een zilveren goedendag in haar hand.
Reacties op dit gedicht
| Stanislaus Jaworski: | Maandag, juli 30, 2012 12:16 |
| Dasje, Verheugd dat het een oma kon bekoren. Een dikke kus! |
|
| Dasje (lucky): | Maandag, juli 30, 2012 10:57 |
| Mooi-mooi-mooi! Een gedicht waar ik enorm van geniet... Groetjes, Dasje ;o) |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Stanislaus Jaworski | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 30 juli 2012 | ||
| Thema's: | ||