Ijzig waait wind
Het leven wordt koud,
zittend op metaal.
Al zijn stoelen van goud,
en problemen banaal.
Het hart wordt tot ijs,
lippen zijn droog.
Kleurige inkt kleurt grijs,
en water vloeit droog.
Koud wordt het leven,
niets nog geloofd.
Niets nog te geven,
van betekenis beroofd.
Tot ijs wordt het hart,
bevroren emoties.
Behalve dan pijn en smart,
onze levendige condities.
Reacties op dit gedicht
| Jheronimuhs: | Donderdag, september 11, 2003 21:02 |
| knap... emotievol | |
| Susanne X: | Maandag, mei 13, 2002 17:35 |
| Een hart van ijs, bevroren emoties, kleurloos, kou... Erg somber allemaal, heel mooi geschreven! | |
| Hanneke Eirinn: | Maandag, mei 13, 2002 16:26 |
| ..romantische triestheid Charly.. mooi beschreven.. | |
Over dit gedicht
| Auteur: charly | 
|
|
| Gecontroleerd door: Frummel | ||
| Gepubliceerd op: 13 mei 2002 | ||
| Thema's: | ||