02.10.10 heb je je leven gegeven, het gemis is niet normaal meer was je hier nog maar voor even.
Eventjes bij mij zodat ik kan vertellen hoe erg ik je mis, jammer genoeg gaat het niet het is zoals het is.
Elke dag weer denk ik eventjes aan jou, elke dag denk ik kon ik maar vertellen hoeveel ik van je hou.
Nu ben je daarboven en heb je een nieuwe start, ik zal je nooit vergeten je zit voor altijd in me hart.
Je wist het zelf ookal je had niet meer zo lang, ik ging me opa kwijtraken en dat maakte me bang.
Ik zie steeds weer die beelden jij die daar zo lag, in het ziekenhuis half dood was de laatste keer in me leven dat ik je zag.
Je kon niet eens meer iets zeggen je lag te wachten op de dood, voor jou was er geen hoop meer maar toch hield je je groot.
Ik wist dat je kon horen wat ik tegen je zei, maar veel zei ik niet ik moest huilen waarom nou jij?!
Waarom had jij nou een ziekte waarom nou jij waarom nou jij, ik wilde me lieve opatje niet kwijt altijd stond je klaar voor mij.
De manier waarop je stierf tdoet me zoveel pijn, twas niet wat je verdiende het hoorde niet zo te zijn.
Je kon bijna niet meer ademen en hoopte dat iemand je vond, de hele nacht heb je daar gelegen naast de verwarming op de grond...
Je bent nu een ster daarboven die ik never nooit vergeet, ik hou heel veel van je khoop dat je dat weet