Miljoenen jaren geleden.



Rusteloze nachten,
overdag in gedachten,
heb ik mijn kop,
er nog welop?

Ja die is er nog,
mijn hartje klopt ook nog toch?
Gelukkig ik voel hem nog,
maar toch.

Ik sta,
en ik staar,
ik sta,
en kijk naar,
waar?

Geen idee,
zie niet veel meer,
zie genoeg,
maar verlies mijn focus weer.

Dit weekend er even uit,
al zingen de vogels luid,
ik hoor niks meer,
merk ook niets meer,
van het mooie weer.

Voel alleen maar regen,
neerdalen op mij,
terwijl het niet eens regend,
maar het is een gevoel er bij.

Mijn ogen vast op een voorwerp,
maar zie geen vormen er in,
noch de diepte,
er is geen oppervlakte meer.

Ik voel me leeg,
maar o zo vol,
ik voel me eenzaam,
maar toch ook in gezeldschap.

Maar t geeft niet,
Mijn vleugels zullen sterken,
sterker dan wiens vleugels ook,
ook al is er altijd een groterre vis.
Ik zal liefde laten spreken,
en mezelf voor mijn dromen geven.

Ik ren niet weg,
keer me rug ook niet toe,
ik blijf staan,
en kijk gewoon rustig toe.

En eerlijk wat ik zie,
daar heb ik genoeg woorden voor.
Soms goed geplaast,
soms vergezocht,
soms reëel,
soms kort door de bocht.

Wat als ik nou niet weet,
hoe het gevoel over te brengen,
wat nou, als ik mijn gevoel uit op papier,
omdat ik niet weet hoe het te uitten?

Wat nou,
als ik mezelf verhard heb,
Pijn verbeten heb,
door de jaren heen.

Wat nou,
als ik problemen heb,
waarvan ik zelf,
zoals vele andere,
geen weet van heb.

Wat nou,
ik heb geen problemen,
wat is een probleem,
is er wel een probleem,
oplossingen zijn daar toch voor.

Wie,
wat,
waar,
waarom,
waarneer,
en wat daarna.

Wij allen,
leven,
gezamelijk op aarde,
zijn allen ergens voor nodig,
nu tot einde van ieders bestaan,
en,
ik heb geen flauw idee van wat daarna.

Ik zie wel wat er komt,
ik geloof,
ik hoop,
ik vecht,
en geef niet op.

Ook al zullen sommige dingen pijn doen,
het geeft niet,
ik kan het hebben,
loop zelfs met een gebroken voet,
door naar huis.

Ga gewoon drie weken door met een gebroken hand,
breakdancen,
tennissen,
gewoon alles er mee doen,
en later er achter komen,
dat het toch gebroken was.

Mijn motto uit mijn jeugd,
"Pijn is fijn,
bloed is goed,
ook al ben ik nog jong,
ik weet dat ik het nog doet".

Littekens vond ik wel wat,
had dan later wat te vertellen,
maar als ik nu daar op terug kijk,
begrijp ik niet waarom.

Maar goed,
ik kijk alleen nog maar naar mijn papier,
één plus één is.
nee geen vier,
waarom schrijf ik dat.

Het maakt me niet meer uit wat er gebeurd,
ik leef het,
ik beleef het,
en ik zie het wel.

So in the end,
i'll switch my worth's.

Als de maan,
haar licht laat vallen,
op het zacht stromend water,
er een dansende pracht,
van schitterringen,
doet spelen in mijn ogen,
gaan mijn ogen glinsterren.

Als de zon,
haar warmte doet brengen,
openen bloemen hun deuren,
verspreiden hun geuren,
de kleuren doen spelen,
als een flitsende regenboog,
laat het mij dansen,
alsof ik op de dansvloer sta,
met disco lichten,
doet mijn hart opleven.

Als de zon en de maan,
Haar dag en nacht doet geven,
ontstaat er wind,
wat wolken,
hier en daar wat regen,
stormen, over stromingen,
tornado's, windhozen,
bosbranden,
Maar ook zonnige dagen,
miezer, mist,
en wat nog meer,
tjee alweer honden weer.

Als de aarde,
met behulp van,
de zon en de maan,
zijn liefde doet geven,
aan een ieders bestaan,
doet de aarde zoveel moois geven.

Bergen,
oceanen,
dicht begroeide jungels,
woestijnen,
Alles combineerd naar één uitgangspunt,
liefde.

Hoe men het went of keert,
dat is iets wat al miljoenen jaren geleden,
is geleerd.