voel mijn wrijving tussen wanhoop en wazige gevatheid
jij was mijn vedediger, denk ik flauwtjes
nu ben je enkel een zakkewasser maar miss moet je wel een zakkewasser zijn voor iemand die je wilde verdedigen maar ontrouw werd.
... fluister ik smekend maar jij hoeft ook niet meer aar mijn flauwekul te luisteren
waarschijnlijk val ik je toch weer in de reden en ga lopen zeuren zoals mijn kleine makkertje soms zo goed kan, waar is de grens?
hij komt ooit terug zeg ik hardop
helaas niet meer,weet ik,somber
vaak loop ik buiten diep verzonken in gedachten en hoewel ik dan niet dronken ben,schijnt de beweging van mijn armen en benen niet helemaal synchroon te lopen.dan moet ik bewust stilstaan,opkijken en de realiteit weer onder ogen zien. waarom heb ik zulke slechte manieren?
geen mens kan het een barst schelen welke voorgeschiedenis geleid heeft tot mijn typerende gedrag en slechte manieren.
jij, nijdig als een kind.
... JE BENT MIJN TYPE
verloren liefde,spreek ik mezelf streng toe
je hebt geweldige zelfbeheersing dat zul je vast met me eens zijn
en natuurlijk als er maar lang genoeg tegen je aangezeurd word,bereik je een moment waarop het je niet meer kan raken.
lachend hoogstwaarschijnlijk en zweigend kijk jij aan hoe ik me in allerlei bochten wring je aandacht te trekken met mijn truckendoos
wanneer het jou betreft heb ik geen zelfbeheersing
ik hou me adem in, dit is ook waanzin geweest
het spijt me echt maar vele mensen hebben om minder reden wel sommere dingen gedaan dan ik, verdedig ik mezelf snel
ik had geen eerdere ervaring met zulke liefde en dan zul jij nu miss wel blij om zijn
er was teveel verkeerd, het klopte niet gewoon, bijna imponerend van monsterlijkheid.
geweldig ben ik, als het gaat om vergissingen
ik kan niet eens meer uitleggen waarom?
ik kan alles enkel nog omschrijven als angstaanvallen,slopende zenuwen,toch trek ik me niet terug
ik weet dat jij op een irritante superieure manier blijft verwachten dat wel te doen.steeds probeer ik weer bij positieve te komen,probeer het van andere gezichtspunten te bekijken
niets dat me meer in vervoering bracht; torentjes waar een princesje kan wonen,op een dag zou dat gebeuren ook,volhardend en jij met je "meid-je-moet-je-lesje-maar-leren-houding" en je doodzweigende afkeuring en ziekmakende spelletjes
jij,de fatsoenlijke ... zogegezegd die zich voordeed alsof een aquarium vol vissen hem al teveelzou binden.ik die me op het pad bevond naar een toekomst als van een dementerende kluizenaar.
nu lijk ik soms wel een vrouw met een hersenbeschadeging die zelfs vaak niet eens meer kan spreken
de afgelopen jaren ziek en slap en vaak zelfs amper nog in staat te schrijven.
het vuur, de hartstocht,verdwenen verschijnsel,allemaal mijn schuld????
waarom moet toch ook alles wat goed was ook veranderen??
ik denk omdat niet iedereen denkt dat het altijd goed voor alles is om hetzelfd te blijven
dit heet vooruitgang dame, spreek ik mezelf wijs toe
het niet meer kunnen delen met degene die je het dierbaarst is.
voel me soms net een ondekkingsreiziger,verbonden met iets dat zo GROOT is dat het onteerbaar word maar adembenemend blijft.
knijp me ogen even dicht en probeer me verbeelding te gebruiken,ik hoef niet te doen alsof,je voelt nog steeds als mijn sprookje,maar in het volle maanlicht heeft het bijna iets sinisters.zoals een winkelkarretjeszwerver die er vastbesloten op uit is om een gemene suggestie te doen
mensen veranderen,jij blijkt immers ook niet een van de soepelste te zijn,miss wel een van de meest levensbedreigende oorden van de vrije wereld.met grote hekken eromheen met ijzeren pinnen
zoals ik altijd al voelde, onbereikbaar voor mij,simpele ik
en zo zal ik nu dus verdwijnen in het donker en miss zul je me enkel ooit nog eens zien,als je in het maanlicht kijkt,je ogen sluit en je verbeelding gebruikt.
niets nieuws valt er nog te schrijven,alles is teveel veranderd,zelfs de dingen waar ik niets mee te maken had hebben hun uitwerking op mij.
als ik het over mocht doen zou ik het niet zo nog doen maar ik wilde je zo graag nog even zien,gewoon in jou ogen mogen kijken om te zien of jij echt bent geweest.
voel duidelijk mijn angst,het soort angst dat je in de achtbaan op de kermis hebt; je wilt je omkeren maar weet dat je niets kan gebeuren.
overdreven gevoelens,mijn fatsoen,die net zoals mijn zwarte strenge haar-gelijk verdeeld in ongemak en vreugde. een last die niet lichter word enkel zwaarder ongeacht je ook roeist of hoost.de smeekbede in mijn ogen hoewel het miss lijkt alsof ik het nu allemaal begrijp.
mijn ongepaste claim,het risico op schande-wat ik had opgeworpen en ver boven mijn krachten gaat om er nog iets aan te veranderen.
ik leek wel een aasgier,wilde je nog steeds opeisen,bezitterig doen net alsof je altijd al van mij was geweest.
kom ook maar niet meer dichterbij knappe prins van mij,straks kus ik je nog en verander je in een kikker,hihi, zwarte magie....brr zelfs dat zou ik gebruiken als ik je even daarmee terug kon toveren. begin ervan te blosen

zwarte magie; mijn droom

laat in de nacht,ik droom,iets wilds
het stuwt me voort als een kiezel over een pad van een wervelwind,iets ongebrokens in me- ot teveel gebroken; GEK zeggen ze
mijn leven; een wandeling door een electrische storm- elke haar staat overeind,elke cel is geladen met deze stroom,
er ligt niets achter me meer en niet voor nog

later:

de verlossing van goedkope wijn brandend in me keel en die de rust brengt in de nacht

nog later:

koplampen (nu droom ik van jou)
een duizende kilometers grote weg,de nacht zit vol muziek- eenzame cowboys,engelachtige meisjes en de dood,om 2 uur 's morgens een plattelandsdominee,die getuigt, wiegt in de geest (we moesten wel) stoppen bij HET HOTEL, slaan de lakens terug, vallen en klitten samen,roepen uit; OW GOD! terwijl boven ons gaten branden in de ZWARTE NACHT

the end baby

nog even en ik zet mijn dichtwerk op muziek hihi rappend over het feit dat de hel een eenzame cel is en dat onderstreept eigen lijk alleen maar weer hoe GETALLENTEERD JIJ FEITELIJK BENT...

je princesje