Appel in de woestijn
Een druppel op haar gezicht. De lucht vervaagt.
De zon is blind. Naakt zit zij te breien.
Het licht dooft haar vermogen. Hij is niet alleen.
Het tijdloos lijden brengt hen tot grote hoogte.
Loden stenen draag hij uitzichtloos naar zee.
Ze kijkt hem na:
‘Kunnen, willen, moeten en mogen.’
De stilte, de vrede. Niets gaat voorbij.
Ik hou mijn hart vast. Zie hen hopeloos geloven.
De dood komt nader en nader.
Tastbaar de liefde, eindeloos het gevrij.
Reacties op dit gedicht
| pieter christiaan paardenkooper: | Vrijdag, augustus 10, 2012 19:49 |
| mooi! |
|
| hs: | Vrijdag, augustus 10, 2012 18:29 |
| Voelbaar en erg goed geschreven. | |
Over dit gedicht
| Auteur: Probert | 
|
|
| Gecontroleerd door: pantarhei | ||
| Gepubliceerd op: 10 augustus 2012 | ||
| Thema's: | ||