zee
zee
wie is er wijzer dan het gloeiende
ijzer dat sist in zee tot vermaak
van lanterflanter weltevree
mijn kanarie in ieder geval niet
die opgepropt op zijn stokje zit
te trieten en zijn lied achterwege
er is nog inkt in de blauwe aderen
er is nog kind in de stramme vaderen
speel kleine zeeroverheld
speel tot je doden zijn geteld
duizel en vergruizel je lied onpas
kreupel en reupel je torens tot as
vergeet nooit in taal te bivakkeren
om ooit nog eens sterven te leren
Reacties op dit gedicht
| Jacky Van den Berghe: | Zondag, augustus 12, 2012 00:39 |
| Prachtig niet geforceerd om een gedicht gedicht te wezen! Dichten is inderdaad als hakken naar een nieuw pad, men kan dit ook nadoen, en vermooien met alle tierlantijnse onzin, en zelfs de gekapte paadjes plaveien. Hartelijk, Jacky |
|
| ela: | Zaterdag, augustus 11, 2012 00:41 |
| Ik durfde geen tweede maal lezen, uit schrik dat het een toverspreuk zou zijn.Prachtig. ela |
|
Over dit gedicht
| Auteur: pieter christiaan paardenkooper | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 11 augustus 2012 | ||
| Thema's: | ||