Roerloos de tijd
De stilte was voelbaar. Hoe je naar me lachte.
Ik wist dat jij het wist.
Er moest gepraat worden. Spanning op de lijn.
Droevig. Liefde is geen gratie van het toeval.
Vertrouwen doen we niet alleen.
Jouw balkon sprak een verdeeld verleden.
We wilden, we zagen en we deelden.
Een oude kwast lag te drogen in de zon.
Snel zou de verf harder en harder worden.
We luisterden naar nieuwe woorden.
Ik kuste, jij schreeuwde.
Onbewogen als een ei stond alles stil.
Over dit gedicht
| Auteur: Probert | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 19 augustus 2012 | ||
| Thema's: | ||