5 jaren
zomaar ineens weg
zoveel herinneringen
en je doet net of het niks is.

zoveel leugens
komen er nu uit jouw mond
verwijten naar mij toe
en ik weet van niks

het verdiet dat je me nu geeft
de pijn die ik nu voel
je was als een broer voor me
jij sprak over je zusje

schijnbaar is het allemaal gelogen
je laat me vallen
steekt een mes in mijn rug
ik val, ik huil, ik kan het niet meer

waarom doe je me dit aan?
waarom zeg je dit over mij?
ik heb je altijd op een voetstuk gezet
jij was voor mij de enige die echt was

en toch
nu blijkt dat jij niet echt bent
ook jij bent gewoon een creatie van de maatschappij
je liegt, maakt kapot, denkt alleen aan jezelf

jammer.......

ooit komt de tijd
dan zul je wel aan mijn deur staan
en vraag je om vergeving
dan laat ik jou vallen!

nu leef ik door
met vragen waar ik geen antwoord op heb
ik hoor de dingen die je zegt
en vang de spreekwoordelijke klappen

ik wacht de tijd wel af
tot jij zo klein bent als ik nu
en tot die tijd.......
vaarwel mijn vriend!