Op een waterkoude lenteavond
vertelde het ene hartje
tegen het andere hartje
Dat alles het ene oor in gaat
en het andere oor uitgaat
Er viel toen geen kwartje

Het ene hartje vroeg het andere hartje
wel eens iets terug wat verteld was
Maar het was vaak vergeten
Alleen maar de herinnering
van eigen herinneringen
De rest was versleten

Voor het ene hartje
was het andere hartje geloofwaardig
Met zekerheid oordelen
is uitgesloten
De hartjes zijn elkaar kwijt
Het lot heeft besloten

Hoe dan ook verloor het ene hartje
niet alleen het andere hartje
Maar ook Hartjes' beste vriend
Hartjes' alles, Hartjes' maatje
Ook al was het mogelijk fake
Dat is niet hoe het voor
het ene hartje leek