Epilepsie

De verlichting valt uit,
het geluid verstomt
De eens zo hevige spraakwaterval
delft het onderspit met eeuwige stilte.

Elastisch val ik op de grond,
als een broos poppetje met een wit gezicht
waar haast alle leven is weggesijpeld.
Alleen het hart klopt nog.

De toevoer van lucht wordt niet onderbroken,
heeft het soms moeilijk
maar de luchtfilter doet zijn werk naar behoren.
Het hoopje mensenvlees wordt in de goede zijdelinkse houding gelegd.

Nu wachten of de pruttelende motor van het bewustzijn weer zal opstarten.
Seconden worden minuten en minuten kunnen lang duren.
Dan gaan de ogen van de ziel open, maar beseffen nog niet wat ze zien.
Enkele seconden later, begint alles weer normaal te draaien.

Raar altijd maar wakker worden, zonder dat je weet
Ik ben weggeweest zonder dat ze het licht uitdeden.
Waakzaam kijk je rond je heen,
waar ben ik nu weer terecht gekomen?

Geen besef van de vervlogen tijd
die is voor epilepsie mensen blijven haperen.
We zien altijd een andere sterrenhemel
Zijn het niet de spots, of het zonlicht ook de gewone vloer kan raar doen.

Vele soorten van deze ziekte bestaan,
maar wat mij het meeste treft is dat ik me schaam.
In een restaurant, tijdens een wandeling
heb je altijd die argwaan, wat zullen mensen denken?

Iedere keer, bij mijn terugkeer van weggeweest
ben ik als een klein kind zo bedeesd.
Helpende handen met goede bedoelingen,
maar frustrerend voor mij!

Ik heb het leven een andere dementie moeten geven.
Een levenswijze met up en downs
Gestructureerde bezigheden in het dagelijkse leven
Ik tracht alles intens te beleven en niet op te geven.

Soms denk ik, wanneer stopt dat eens,
laat mijn hersenen met rust.
De spanning komt soms te hoog
dan springt de hoofdtoevoer.

Medicatie is geen optie voor mij
en maken brokken met mijn lijf,
want meneer allergie is ook van de partij
die laat me niets nemen, hij houdt zijn been stijf.

Auto blijft op stal, want het is verboden
om andere onschuldige mensen te doden.
Een aanval komt er zonder besef
uiterst gevaarlijk voor op de weg.

Ik tracht mijn leven in goede banen het leiden
er zijn nog ergere dingen die een mens doen lijden.
Het mijne is haast van geen tel, ik ben niet ziek,
alleen ongemak, het is maar zoals je het ziet.

Ik wens iedereen met deze ziekte veel steun
en wees je zelf, stop je niet weg.
Doe zoals ik, denk aan mensen die er erger aan toe zijn
zo verlicht je uw eigen problemen want wij hebben geen pijn.

Claire Vanfleteren