Waar is het geluk dat ze altijd bedoelen
Waar is het gevoel waar ze altijd op doelen
Elke morgen weer zet ik mijn masker op
elke keer weer zet ik mijn gevoel even stop
Zittend te staren naar de grond
Zie ik een vrouw met een bedroefde groef om haar mond
Ze is in gedachten verzonken
In gedachten hoor ik haar hart bonken
Ik zie de angst in haar ogen
Haar ziel gescheurd en bedrogen
Haar gelaatskleur grauw en kil
Trillend en muisstil
Ze vraagt zich af hoe het zover heeft kunnen komen
Dat haar eigen ik is weggenomen
Zoekend in haarzelf
Vecht ze het grootste gevecht met zich zelf
Tussen verstand en gevoel
Probeert ze terug te vinden haar ooit zo vastberaden doel
Geaccepteerd te worden zoals ze is
Te overleven met dit grote gemis
Elke dag weer strijd te moeten geven
Elke dag meer moeten vechten om te overleven
Ze vraagt zich af hoe lang gaat dit nog door
En probeert zich te herinneren wanneer ze haar eigen ik verloor
Tranen rollen over haar wangen
Moedeloos laat ze haar schouders hangen
Gevangen in haar eigen gevoel
Beseft ze wat ze kwijt is niet zo maar iets maar een heleboel
Weet ze dat ze zonder haar eigen ik niet kan leven
Dat ze teveel van haarzelf heeft opgegeven
Schreeuwend om haar eigen ik
Een angstaanjagende blik
Grijpt ze om zich heen
Verstijfd ze als was ze van steen
Schrikt ze wakker en kijkt omzich heen
Niets....helemaal niemand ze is alleen
Alleen met haar gedachten
Weet ze dat ze niks mag verwachten
En zal ze een beslissing moeten nemen
Als ze wil dat het ophoud dat claimen
Ze moet kiezen ga ik door of wacht ik tot ik stik
Een ding is zeker......Wat is het moeilijk te kiezen voor je eigen IK!!