Dovemansoren
Zon van koudvuur,
stervend onder eigen gewicht.
Zielloze pijn,
onbestemd van eeuwige duur.
Een hart, verlaten tot op het gebeente,
ledig door bezworen lot,
verzwaard door bevroren hoop.
Een stem, ondoordringbaar als gesteente,
fluisterend in onhoorbare woorden.
Gesloten gezicht, tot schim geworden,
in volle maan geweken
naar de hemel van een zonloos noorden.
stervend onder eigen gewicht.
Zielloze pijn,
onbestemd van eeuwige duur.
Een hart, verlaten tot op het gebeente,
ledig door bezworen lot,
verzwaard door bevroren hoop.
Een stem, ondoordringbaar als gesteente,
fluisterend in onhoorbare woorden.
Gesloten gezicht, tot schim geworden,
in volle maan geweken
naar de hemel van een zonloos noorden.
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: Iniduo | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 31 augustus 2012 | ||
| Thema's: | ||