Eens leefde ik in angst en huiver,
want ik vondt mezelf niet zuiver
op de graat.
Goede raad was duur, dus zocht ik
hetzelf maar uit.
Daarom gedraag ik mezelf nog steeds als een schavuit, want ik leerde de diepte in mezelf kennen, alsook de ruimte om te zijn.
Toch blijf ik bescheiden aandringen dat men zijn grenzen eens moet verleggen,
daar ik weet hoe verlegen de mensen kunnen zijn.
Omdat ikzelf ooit ook zo was kan ik het begrijpen dat men huiverig is.
En toch en toch zet ik door,
want ik trek m’n eigen spoor
in de hoop dat de mensen zeggen:
We want more!