Gedachten spoken nog steeds door mijn hoofd.
Het lijkt maar nooit weg te gaan.
Ik ben van een bepaald deel van mezelf beroofd.
Waarom heb ik dat verdiend, wat heb ik gedaan?
Het is moeilijk om mee om te gaan.
Positief denken wil ook niet altijd lukken.
Om stevig in je schoenen te staan.
Met je hart in een heleboel stukken.
Ondanks dat gaat het toch de goede kant op.
Net doen of het er niet is.
Als ik het maar heel goed verstop.
Dan heeft niemand door dat ik wat mis.
Zelfs ik niet.