Novastar
Weg van het stadsmensenlawaai
schilderde hij de stilte waar hij
zoveel van hield terwijl de koele
zomerwind waaide door z'n kiel.
Want zijn ziel was een astronaut
die verre reizen maakte door de
kosmos, hij was wat buytenaerts.
Hij was een giraf in de steppe
die alles snel had gezien maar
ook gauw mensenfouten vergaf
zonder nog een keer om te zien.
Onlangs bezocht ik z'n graf
samen met een blondine die
zich ooit aan hem blootgaf.
Het werd een blij weerzien.
Hij heeft echter nooit 'n trouwring
gedragen maar ik wed dat in de
hemel vele witte bruiden hem
ten huwelijk zullen vragen...
Zeker na deze hulde en hommage
aan één van de groten der Aarde.
Lang leve Jan Buytaert !
Reacties op dit gedicht
| Jacky Van den Berghe: | Donderdag, september 06, 2012 00:57 |
| Prachtig deze ode aan Jan Buytaert, maar een(1) bruid zou al genoeg zijn geweest voor hem, denk ik dan. Maar inderdaad, ze zou het hem moeten vragen. Jan ten voeten uit, zoals we hem kenden! Mooi gebracht Claude! Hartelijk, Jacky |
|
| Dirk Hermans: | Woensdag, september 05, 2012 23:11 |
| zeer mooi sterk verwoord | |
| mucho: | Woensdag, september 05, 2012 22:15 |
| ah, mooi weer. ik ken de goede man niet, maar in de hemel zal ik eens een kop koffie met hem gaan drinken. | |
Over dit gedicht
| Auteur: Claudelaire | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 05 september 2012 | ||
| Thema's: | ||