Een draadje aan mijn hoofd.
Dag in, dag uit, moet ik overleven,
moet ik het volhouden tot ik ga slapen.
Dag in, dag uit, moet ik opstaan
om er weer een dag tegenaan te gaan.
Het voelt als een draadje aan mijn hoofd,
soms te strak, soms te los.
Waardoor ik wankel, heen en weer,
en niks meer relativeer.
Vandaag de dag, ben ik weer de weg kwijt,
ligt er van alles in mijn hoofd overhoop.
Vandaag de dag zit ik weer opgesloten,
en wordt ik met emoties overgegoten.
Het voelt als een draadje aan mijn hoofd,
soms zou ik willen dat ie wordt doorgeknipt.
Soms zou ik willen dat het draadje sterker wordt,
en iets doet aan mijn levenslust-tekort.
Het draadje aan mijn hoofd laat mij balanceren,
op de richel van een klif.
Zal ik springen, of wegrennen?