om nooit te vergeten
om nooit te vergeten
hoe de schaduwgrens de paardenkop afsneed
witte bloemen verwelkten boven veraste metropolen
de tijd heupwiegend achter de verticale horizon verdween
een laatste bazuinstoot het mondiale leven lamlegde
moeder niet meer aan haar kinders dacht
slechts haar eigen vege lijf wilde redden
de pendule op het fake-schouwtje drie slagen galmde
het nieuwe uur badend in het zonloos licht
een tijd om nooit te vergeten
er koffie werd geschonken en vrouwlief zei
dat er nog een venijnig koud windje stond
Reacties op dit gedicht
| Dirk Hermans: | Maandag, oktober 15, 2012 21:52 |
| wondermooi | |
| henk jans: | Dinsdag, september 11, 2012 15:40 |
| mooi gedicht vooral vanwege een verrassend eind. groeten Henk |
|
| Jacky Van den Berghe: | Dinsdag, september 11, 2012 01:09 |
| Het zonloos licht!! Prachtig! Jacky |
|
| mucho: | Maandag, september 10, 2012 14:44 |
| doe mij nog maar een blaaskaakje! | |
| Janny Scheybeler de Jonge: | Maandag, september 10, 2012 11:10 |
| ja! | |
| wervelende regenboog: | Maandag, september 10, 2012 09:38 |
| :) | |
Over dit gedicht
| Auteur: pieter christiaan paardenkooper | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 10 september 2012 | ||
| Thema's: | ||