Zoektocht
Zoektocht
Een zoektocht...
Wie ben ik en wie wil ik zijn?
Wat kan ik aan
Zonder al te veel pijn
Gemakkelijk was het leven nog niet
Maar ik heb ook mooie momenten beleefd
Soms is er dan iemand die ziet
Dat ik toch om het leven geef
Ik moet vechten, dag na dag
Vechten tegen de vermoeidheid en pijn
Nooit dat ik uitgerust zijn mag
Maar zou ik anders willen zijn?
Ik heb al veel doorstaan
Maar zou ik anders willen zijn?
Ik blijf er tenslotte altijd voor gaan
Ook al heb ik pijn
Ik ben wie ik ben
En ik zou niet anders willen zijn
De dingen hebben me gemaakt zoals ik ben
Ik wil hoogstens een dag zonder pijn.
Een zoektocht...
Wie ben ik en wie wil ik zijn?
Wat kan ik aan
Zonder al te veel pijn
Gemakkelijk was het leven nog niet
Maar ik heb ook mooie momenten beleefd
Soms is er dan iemand die ziet
Dat ik toch om het leven geef
Ik moet vechten, dag na dag
Vechten tegen de vermoeidheid en pijn
Nooit dat ik uitgerust zijn mag
Maar zou ik anders willen zijn?
Ik heb al veel doorstaan
Maar zou ik anders willen zijn?
Ik blijf er tenslotte altijd voor gaan
Ook al heb ik pijn
Ik ben wie ik ben
En ik zou niet anders willen zijn
De dingen hebben me gemaakt zoals ik ben
Ik wil hoogstens een dag zonder pijn.
Reacties op dit gedicht
| Anneke Bakker: | Woensdag, september 12, 2012 17:36 |
| Chronische pijn is erg vermoeiend Cavalier, toch is bezig zijn met hoofd of handen de beste therapie om er mee om te gaan. Schrijf de narigheid en het verdriet van je af dat kan en mag hier en het lucht enorm op. Veel sterkte wens ik je en lieve groet Anneke |
|
| Cavalier: | Woensdag, september 12, 2012 17:28 |
| Kracht om door te gaan en te blijven leven, wat er ook gebeurt?klinkt makkelijk maar is het niet Dankje! |
|
| roosjerood: | Woensdag, september 12, 2012 17:21 |
| wat een kracht moet je hebben om zo''n parel te schrijven zo herkenbaar verwoord |
|
| Cavalier: | Woensdag, september 12, 2012 17:18 |
| Bedankt.. Meestal schrijf ik wanneer ik mij echt rot voel, en probeer ik dat om te buigen.. En emoties erin te leggen.. Pijn en vermoeidheid gaan hand in hand, al zo''n drie-vier jaar, maar toch went het soms niet. Mezelf zijn... Word soms niet begrepen, omdat je het niet aan mij ziet. Maar ik zal nooit veranderen,toch in de kern niet.. Bedankt! |
|
| louca: | Woensdag, september 12, 2012 16:58 |
| heel mooi gedicht, egt heel mooi. ik begrijp hem helemaal. egt heel mooi. sterkte, en bklijf hoe je bent, zo ben je bijzonder. iedereen is zichelf en daar moet je trots op zijn!xxlouca |
|
| markiesje: | Woensdag, september 12, 2012 16:56 |
| Zeer gevoelig geschreven,weinig gevraagd....wou dat ik kon geven. | |
| klaas238: | Woensdag, september 12, 2012 15:43 |
| Het is zo herkenbaar... ik ben al 20 jaar zwaar gehandicapt, elektrische rolstoel afhankelijk en soms zou ik die wel in de hoek willen zetten om lopend verder te gaan. Helaas is dat een utopie. | |
| Janny Scheybeler de Jonge: | Woensdag, september 12, 2012 15:34 |
| ontroerend mooi geschreven heel veel sterkte |
|
| Cavalier: | Woensdag, september 12, 2012 15:08 |
| Dankje!! Het valt zeker niet mee. Je moet constant wikken en wegen.l kan mijn lichaam dat aan? Hoe veel dagen zal het erna nodig hebben om te recuperen? Ik vind het onbegrip uit de omgeving vooral het lastigst.. Je bent toch nog jong? Ik geef hen één dag mijn leven...niet veel zouden willen ruilen. Ik verander gewoon mijn manier van in het leven staan.. Bedankt, Cavalier/Kim |
|
| De kleine Vos: | Woensdag, september 12, 2012 14:32 |
| ontroerend begrijpend inkijk vertrouwen Sonja |
|
| wervelende regenboog: | Woensdag, september 12, 2012 14:31 |
| valt niet mee altijd pijn... ik wens je vele dagen zonder pijn toe Cavalier en succes met de zoektocht naar jezelf en heb je eenmaal jezelf gevonden verdwijnt de pijn...wie weet...:) hgr wr |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Cavalier | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 12 september 2012 | ||
| Thema's: | ||