De liefde trouw
Hij duwde mijn meisje. Ik wilde hem slaan.
Als een film in een film werd ik slap:
Onmachtig.
Ik moest hem vergeven. De ruimte was kleiner dan ik.
Tachtig dagen heb ik gewacht: Ik ben wakker.
Alleen de vogels en zwarte schoenen
zeiden mij dat het leven anders was.
Zacht waren jouw dekens. Hard het eelt op jouw voeten.
Ik kuste de leegte. Blies het laatste lampje uit.
In stilte leek de slijpende tijd te verdwijnen.
Ik was eenzaam: De eerlijkheid behoede.
Vol vertrouwen en bescheiden trots deelde ik:
De vrede.
Nieuwe vriendschap, oude liefde:
Een gelukskoekje.
Wederzijds respect: De hemel op aarde.
Een wereld zonder leugens:
Mijn buit.
Reacties op dit gedicht
| Kaatjes Tralalaatjes : | Zaterdag, september 22, 2012 13:25 |
| Ik zeg maar altijd: van deze romannetjes zijn slecht voor vrouwen. | |
Over dit gedicht
| Auteur: Probert | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 22 september 2012 | ||
| Thema's: | ||