tichelstenen
tichelstenen
kocht hij al liplezend een ongeploegde
akker van zijn blinde makker die hem ook
nog eens een handvol gerstenkorrels bood
en hij besloot die ook maar te verzaken
maar bij het vermaken van de volle maan
zag hij zijn liefste staan aan het eind van
de trillende horizon en vliegensvlug begon
hij haar te planten in het onvoltooide lied
tot verdriet van de duizend vrouwen die
nog om hun glazen steden rouwen waar
de wijn rijkelijk de straten kleurde en
tichelstenen het stro de spraak benarde
het gezang verwarde verknocht aan het
nimmer eindigende boze avondrood
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Woensdag, september 26, 2012 15:41 |
| moge zo welluidend alles duidend ons eens nababels spreken wezen. hans |
|
Over dit gedicht
| Auteur: pieter christiaan paardenkooper | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 25 september 2012 | ||
| Thema's: | ||