Scheiding
’t moest er eens van komen, we groeide uit elkaar
we zouden 80 worden, alleen niet bij elkaar
het waren mooie jaren, we hielden van elkaar
toen is ons pad gescheiden, ik weet alleen niet waar
je wilt jezelf veranderen, maar hoelang gaat dat goed
ik zelf blijf bij het oude, want mij ontbreekt de moed
het heeft geen zin zo door te gaan, dus doe je masker af
en zoek opnieuw een lieve vrouw, het leven is geen straf
de laatste dag doet toch nog pijn, en twijfel en blijf staan
ik draai me om, je kijkt me aan, je moet me laten gaan
tot ziens, zeg ik, we bellen wel, de deur valt in het slot
de buurvrouw zwaait, ze weet het niet, ik ben totaal kapot
Voor Diana
Reacties op dit gedicht
| star: | Vrijdag, april 27, 2001 20:52 |
| Het doet pijn.. Maar iemand heeft ooit tegen me gezegt. Het is de zwaarste maar mooiste beslissing van je leven, Hij had gelijk....... knuf...R... |
|
| : | Vrijdag, april 20, 2001 22:13 |
| Hoe prachtig duidelijk gemaakt...voel de pijn en tegelijk zoveel moed, doorheen m'n pc... Liefs, Juva |
|
| Cosimo: | Vrijdag, maart 23, 2001 19:09 |
| héél prachtig en moedig van je om dit te verwoorden. Sterkte! |
|
| ilona krijgsman: | Vrijdag, februari 23, 2001 23:46 |
| slik....ik blijf het zeggen..prachtig verwoord....echt heel duidelijk | |
| Marianne : | Vrijdag, januari 19, 2001 14:45 |
| heel mooi gedaan, sterkte | |
Over dit gedicht
| Auteur: Dick van Poorten | 
|
|
| Gecontroleerd door: schaapje | ||
| Gepubliceerd op: 14 november 2000 | ||
| Thema's: | ||