Het doet geen pijn meer
Ze houdt haar adem in.
Ik weet dat ik niet ga slaan.
Een blauwe vaas
wankelt op de tafel in de gang.
Je laat het gaan. Stelt geen vragen.
Buiten rijden zwarte auto's.
Lang heb ik gewacht op de regen.
De toekomst staat even stil.
We zuchten, de handen jeuken.
Doodgaan is vallen.
Balanceren is meer dan leven.
Reacties op dit gedicht
| Roselynn: | Vrijdag, september 28, 2012 15:46 |
| intens deze... leven Ãs balanceren... en de balans blijven opmaken.. []Rose |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Probert | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 28 september 2012 | ||
| Thema's: | ||