Wachten op morgen
Soms willen sommige mensen gewoon even bij elkaar zijn.
Wie ben ik dan om hen tegen te houden?
Of er wat van te zeggen?
Dat niet alleen, ik denk ook dat ik het gezien heb.
Het schreeuwend zwijgen, sparen, bewaren
voor later.
Om daar iets aan toe te voegen is nergens goed voor.
De weg van de wereld is onvoorspelbaar,
eerlijk maar niet onwaarschijnlijk.
Mijn ogen knipperen: Het is tijd.
Ik hoor me praten, ik zie je denken.
Je houdt je vast, we laten los.
Autonomie is een illusie.
De noodzaak: Helder als water.
Langzaam begint het me te dagen.
De boze blikken verdwijnen.
Jouw glimlach blijft.
Reacties op dit gedicht
| Angelswings2: | Dinsdag, juli 09, 2013 23:12 |
| mooie woorden :) | |
| David Matser: | Zaterdag, september 29, 2012 13:17 |
| Mooi weer, dit! | |
Over dit gedicht
| Auteur: Probert | 
|
|
| Gecontroleerd door: pantarhei | ||
| Gepubliceerd op: 29 september 2012 | ||
| Thema's: | ||