Zoveel scheidingen meegemaakt,
elke had steeds dieper mijn hart geraakt.
Elke dag gehoopt dat er een einde aan kwam
maar die kwam maar niet, in al die tijden steeds een grote schram.

Al die tijden gehoopt dat ik rustig kon slapen,
inplaats van door een gevecht te ontwaken.
Langzaam de trap af treden,
en weer terug willen, naar het verleden..

Ik wist nog toen mijn vader zei;
Als jij blij bent, ben ik blij
Maar waarom zie je me niet,
waarom zie je niet die verdrietige mij?

Ik hoop dat er ooit een einde aan komt,
hoop dat ik me dan geen zorgen meer hoef te maken,
of ik de volgende ochtend,
in een huilbuil zal ontwaken.