De cirkel van herkenning



Ik wandel door het stadspark
waar ook wij, ooit samen liepen
met een vurig en brandend hart
in het hoofd, niets dan genieten.

Of zittend, op het gemaaid gras
met de rug tegen elkaar leunend
verhalend, hoe mekaars dag was
we hadden iets van boeksteunen.

Beloftes, ze werden uitgesproken
en nadien in een esdoorn gekerfd
er werd ’n waakvlam aangestoken
voor ‘t leven, zoals men dat zegt.

En onlangs, zag ik het even terug
in een koppeltje, in elkaar verloren
mekaar knuffelend, bij die ene brug
waar ik ooit, hetzelfde mocht horen.

Het was en is, als ‘n foto, gebrand
en zwaar omfloerst in mijn geheugen
de cirkel van herkenning, ze omarmd
al dat, maar het blijft me verheugen.

Te zien, dat het nooit verloren ging
en blijft opwegen, tegen eender wie
waar ooit de mantel der liefde hing
daar schrijft de herinnering ’t diepst.




30 September 2012