zee
zee
laat vrij het zeenat bruisen
laat haar mijn woorden vergruizen
zij danst en buldert aldoor kom
zij wil mij in haar zilte kom
mijn kinders mijn krachten
houdt mij niet spelend vast
het leven is langer dan zeven nachten
het lieven mij geen last
mijn liefste ik verzwelg u in één adem
mijn liefste ik kus uw onpeilbare vadem
gegroet nooit begonnen dagen
gegroet ooit eindigende plagen
nu streef ik nu reef ik en wacht
nu verbeid ik uw liefde en tracht
Reacties op dit gedicht
| teun hoek: | Woensdag, oktober 03, 2012 19:10 |
| als liefde onpeilbaar is als de zee, is herkenning vrijwel onmogelijk. th | |
| witteroos: | Woensdag, oktober 03, 2012 15:54 |
| Verzwelg me aub niet dat doen de vele heren reeds die denken dat ze leven kunnen beheren zonder geest En geloof me maar ik ben geen beest Ben gewoon mens gebleven Mooi gedicht, graag gelezen |
|
Over dit gedicht
| Auteur: pieter christiaan paardenkooper | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 03 oktober 2012 | ||
| Thema's: | ||