Mysterie
Er klinkt geschreeuw uit de diepte.
Echo spelonk klinkend.
Het geluid van verdoemenis maakt me bang.
M’n ruggengraat bevriest zonder dat het kraken zal.
M’n handen verklampen terwijl ik ze open houd.
Ik draai me om,
maar wat ik zie is even onrustwekkend.
Een kille mist bedekt het verdorde panorama.
Het moeras der doden.
Er is geen weg terug,
ik stap door de caverne heen.
Heldhaftig bekijk ik de wangedrochten van de diepte.
Tot mijn angsten zijn overwonnen.
Wnt Mijn collisie tegen het duister is het allemaal waard.


Mijn eerste slag, decapiteerd het hoofd van een démoon,
en hoog hou ik het vast in de hand, en ik schreeuw!

Vecht! Vecht! Vecht tegen me!

Ik vecht mijn bebloede lichaam door het leger van wangedrochten en demonen.
Nooit zal ik opgeven!
Mijn woede en haat schrikt de beesten af!
Satans kinders,
verga! Vlucht! Kruip! Sterf!

IN MIJN HEL!

Een snelle glimp van mij zwaar is hetgene dat ze zien !
Het laatste dat ze zien!
M'n zwaard velt het beest in twee.
Spetters vliegen in het rond samen met gedeelten van de gedrochten hun lichamen.
Verminkt en onherkenbaar laat ik ze liggen als slachtafval in een emmer!

Bergop ga ik vechtend naar mijn doel, het licht!
Met daarvoor een grote schaduw.
WEG!
zeg ik u.
Van hier.

Pijn is een ongekende grens voor mij,
Niks kan me neerhalen!
Geen zwaard of pijl is mij te veel!
Ik loop zo snel als de wind,
waar de veren van mijn vleugels in meebewegen.

Ieder gedrocht in m'n weg houd op van bestaan.
Voor hun is het OVER
Satan ontmoet mij!
Bevecht mij!
Bevrijd mij van woede en haat!!
SCHREEUWEND GA IK HEM TELIJF!

Het zwaard snijd door vlees bot en merg.
Zijn wapen valt op de grond, samen met de rest van zijn arm
Hij knielt met zijn laatste hand op de grond.
Hij zucht maar lacht, want de duivel,
vergaat,
nooit.

Ik zwaait het zwaard door z'n middel heen,
Eindelijk ben ik vrij!
Vrij.
Vrij.

-Antohny Willems