Het doet me nog vaak pijn, dat het niet gaat zoals het hoort te zijn! Vedriet komt na boven, maar niemand die het ziet, niemand die het hoort en niemand die me begrijpt..
Vedriet dat blijft hangen elke keer weer, of het ooit goed komt blijf maar terug komen.. Kom ik hier ooit overheen? Kan ik het ooit accepteren? Heb ik ooit weer die echte lach om me gezicht? Die ik eigenlijk stiekem best wel mis.. Ik ben mezelf niet, ik voel mezelf niet.. Sinds jij bent gegaan, is er iets van mij met jou mee gegaan.. Voor de 1 niet te begrijpen en voor de ander wel.. Het doet me pijn elke keer maar te horen, je hoort er nu echt wel overheen te zijn! Maar nee dat ben ik niet alle beelden van ons samen komen maar weer in flitsen voorbij! Alles wat ik een plekje wil geven komt voorbij! Ik weet dat jij het beter hebt daar ver weg boven mij! Maar zonder afscheid? Is het niet te accepteren voor mij! Ookal was je maar een hond ik had je zo graag een dikke knuffel willen geven , en willen zeggen; Ik maak je trots wat er ook gebeurt je zit in me hart!' Maar het was al te laat..

Lieverd je bent ver boven mij!
Maar in mijn hart? Zooooo dicht bij!