Van binnen exploderen
Van buiten imploderen
Niemand ziet mijn verdriet
Gewoon niemand die mijn verborgen tranen ziet

Keuzes maken doet pijn
Van binnen kan ik niet hetzelfde zijn
Wil zo graag een eigen leven leiden
Heb last van het steeds vermijden

Vermijden helpt niet tegen verdriet
Ontwijken helemaal al niet
Dus moet ik mijn gevoelens laten gaan
Zodat ik zelf verder kan gaan

Al is het leven niet wat ik voor ogen zag
Toch wil ik het aangaan met een lach
Blijf het positieve halen uit mijn tranen
En me een weg door de duisternis banen

Daarmee kom ik weer bij mezelf
En ben ik weer dat meisje van elf
Haar eenzaamheid de baas
Af en toe sterk maar soms ook dwaas

Blijheid, droefheid, angst en geluk
Uiteindelijk krijgt niets me meer van mijn stuk
Omdat ik gekozen heb vanuit mijn eigen kracht
Heeft de eenzaamheid mij nooit meer in haar macht