Punt van oneindig
Onderbroeken hangen over de verwarming.
De onrust is dodelijk. Even steel ik jouw tijd.
Langs de verveling groeit wat onkruid. Ik snik.
Sluit mezelf op en raak je kwijt.
Alsof je zonder kan. Praat met de wolken.
Ons huis gevuld met witte leegte alleen.
Waar zijn de bloemen aan mijn vleugels?
Reikt de zon tot voorbij waar jij verdwijnt?
Hier zijn geen leugens, schreeuwt alles:
Alsjeblieft blijf!
Blijf! Blijf! Blijf!
Bij mij tot het eind.
Reacties op dit gedicht
| Jacky Van den Berghe: | Vrijdag, oktober 26, 2012 01:13 |
| Daar zijn geen leugens! Groetje, Jacky |
|
| sweetblackangel: | Donderdag, oktober 25, 2012 15:29 |
| Wow! | |
Over dit gedicht
| Auteur: Probert | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 25 oktober 2012 | ||
| Thema's: | ||