weet jij iets dat fraaier is
dan een bundel of wat zonnestralen
priemend door stervend gebladerte
in de kleuren van louis tepoortere-tapijt
zondags zo rond een uur of drie

maar als dat schilderachtige tafereel
ook nog autumnlevend wordt
door de bewegingen van een spelend kind
dan is het een schouwspel zonder weerga

een meisje van bijna zeven
zonder goudblond haar weliswaar
(haar moeder koopt zeker de verkeerde shampoo
en ook de slow-motion ontbreekt
net zoals de sneeuwwitwalsende jurk
maar 't is evenzogoed een plaatje)
gebukt boven een paddestoel
waarvan ze de naam al in een "project"
op school heeft meegekregen
zoekend naar de allermooiste bladeren
kretend van opwinding bij een kastanjeschat
"ahhh, mammapappa hier-liggen-d'r-veel joh-kom-gauw!"
ze vindt het "gaaf" en andere
eigentijdse benamingen van verwondering en blijdschap

wij kijken elkaar regelmatig aan
twee glimlachende gezichten zeggen zoveel
weer verliefd door wat onze liefde mocht voortbrengen
wang tegen wang in een eindeloos bos
een paar uur weg uit de strijd
"we moeten dit toch vaker doen",
vinden we allebei

(ik denk:
"eigenlijk is een keer per jaar voldoende
- misschien wel eenmaal in je leven -
als je de herinnering maar voor altijd
in vre(ug)de zou kunnen oproepen .....")