Voel nabij mijn woorden
de winterkille geestesdrift die
fluisterend de voorbije dagen
Titanen trotseerde.
Onherbergzaam berg
ik het laatste glas in de stilte op waarna
het breekbaar de echo's die verijdeld
gonzen (ofschoon zij nooit of te
nimmer voortplanten zullen) mijn kruis maken en
ik mijn laatste ademtocht insla,
zoekend naar betere oorden
neemt de stilstaand tsunami
van mijn neergeslagen
eerzucht het
voortouw en vaar ik als een
zielloze zwerveling
doorheen het vloeien van de wijn
tot ik opnieuw zal stappen in
wat mijn teloorgang blijkt te zijn