Het rode van de maan
Hoofdpijn, misselijk.
Mijn tienerbrein werd getest.
Ik was het gevoel van ondraaglijke pijn vergeten met het seizoen dat bijna verloren was gegaan.
Mijn gedachten dwaalden rond en waren niet meer samen te brengen. In mijn oren muziek, dreunend, pijnlijk. Maar mijn maag, op het punt uitgekotst te worden.
Mijn ogen? Tranend, in nood van troost. En niemand die me kon helpen. Ik alleen in mijn kamertje met de zakdoek en de sms-dienst.
Ik alleen mocht dit weten, voelen. Dit was mijn verdiende loon.
En na vanacht?
Wat vandaag?
Ik zou door talloze ziekenhuisgangen slenteren gewoon om te weten te komen dat die drie maanden van onzekerheid onverklaarbaar waren...
Mijn tienerbrein werd getest.
Ik was het gevoel van ondraaglijke pijn vergeten met het seizoen dat bijna verloren was gegaan.
Mijn gedachten dwaalden rond en waren niet meer samen te brengen. In mijn oren muziek, dreunend, pijnlijk. Maar mijn maag, op het punt uitgekotst te worden.
Mijn ogen? Tranend, in nood van troost. En niemand die me kon helpen. Ik alleen in mijn kamertje met de zakdoek en de sms-dienst.
Ik alleen mocht dit weten, voelen. Dit was mijn verdiende loon.
En na vanacht?
Wat vandaag?
Ik zou door talloze ziekenhuisgangen slenteren gewoon om te weten te komen dat die drie maanden van onzekerheid onverklaarbaar waren...
Reacties op dit gedicht
| Jacky Van den Berghe: | Dinsdag, november 06, 2012 00:48 |
| Wij moeten moed blijven hebben om de angst te keren. Moed, die ik je van harte wens! Sterkte, Jacky |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Orphan | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 05 november 2012 | ||
| Thema's: | ||