Nu sta je alleen
niemand nog om mee te praten
alleen zit jij thuis
de liefste persoon op aarde
heeft jou nu eenmaal verlaten
Je vrouw
is doodgegaan
3 jaar en meer
op jou wangen
een traan …
En jij beleeft dit leven
alleen …
nooit ga je nog eens weg
hebt geen vrienden meer
want in de moeilijkste tijd van je leven
hebben ze je allemaal losgelaten
Verlaten …
sta je op deze wereld klein
alleen nog enkele familieleden
om mee te praten
nee
voor jou is het leven echt niet fijn
Vroeger wel
toen je alles nog samen deed
met je geliefde
dan was voor jou elke dag
rozegeur en maneschijn
maar tijden zijn gekeerd
gelukkig zijn
is jou verleerd
*mijn nonkel heeft tante verloren bijna 4 jaar geleden en nu leef nonkel in eenzaamheid
Reacties op dit gedicht
| youkie: | Zondag, november 11, 2012 14:09 |
| heel mooi verwoord liefs |
|
| witteroos: | Zondag, november 11, 2012 10:56 |
| Medelevend mooi beschreven. Elisabeth Kubler Ross heeft hier veel aandacht aan gegeven. |
|
| Anneke Bakker: | Zondag, november 11, 2012 10:53 |
| Ik begrijp het verdriet en de eenzaamheid van nonkel, probeer hem wat op te beuren Raissa, dat is voor jullie beiden zinvol. Veel liefs en zonnige dag. Anneke |
|
Over dit gedicht
| Auteur: gedichtenlady |  
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 11 november 2012 | ||
| Thema's: | ||