Eenzaam & alleen

Smorgens vroeg dan begint het al.
Ik sta op en loop naar benee.
De eenzaamheid tegemoet,
tree voor tree.

Het is nog donker
en ook koud.
Ik zet de kachel aan
maar d’r is niemand die van me houd.

Op zich kan ik daar nog mee leven
maar de dag begint dan zo kil.
Geen liefde krijgen of kunnen geven,
maar da’s wel wat ik wil.

In mijn eentje ga ik dan van start,
niet wetend hoe het verloopt.
Word het vandaag een leuke dag,
of gaat het anders dan gehoopt.

Voor een ieder om mij heen
wederom een grote lach.
Een vriendelijk woord
en zeggen dat hij of zij er wezen mag.

Maar waar blijf ik?
Ziet iemand mij wel staan?
Met gewoon een lief woord,
kan ook ik het eventjes aan.

Maar nee, het is meestal geven
van mij naar hen.
Niemand lijkt te weten
dat ik eenzaam ben.

Ik wil het echt wel zeggen
tegen jou en tegen jou.
Toch doe ik het niet,
omdat je het misschien niet begrijpen zou.

Je zou zeggen... Jij eenzaam?!
Daar merk ik nooit wat van.
Je bent vaak onder de mensen.
Dus ik snap niet hoe dat kan.

Toch is het waar.
Ik voel me eenzaam en alleen.
Want aan het einde van de dag
ga ik in mijn eentje weer heen.