Waterhoen
Waterhoen
Op een stille avond
zie ik hem alleen,
tevreden en kalm
als één
met de schemering
en de waterspiegel.
Soms verdwijnt hij
de donkere diepte in,
momentenlang,
tot rimpelingen sterven
elders weer ontstaan
en hij mij toefluistert
een leven puur,
in absoluut vertrouwen
op de natuur:
het waarachtig zijn
dat ook ik in wezen ben.
Op een stille avond
zie ik hem alleen,
tevreden en kalm
als één
met de schemering
en de waterspiegel.
Soms verdwijnt hij
de donkere diepte in,
momentenlang,
tot rimpelingen sterven
elders weer ontstaan
en hij mij toefluistert
een leven puur,
in absoluut vertrouwen
op de natuur:
het waarachtig zijn
dat ook ik in wezen ben.
Reacties op dit gedicht
| september: | Dinsdag, juni 12, 2018 12:16 |
| Prachtig geschreven. Heel mooi om gelezen te hebben. | |
| witteroos: | Dinsdag, november 13, 2012 22:30 |
| Mooi geschreven. | |
| mucho: | Dinsdag, november 13, 2012 21:32 |
| wat ben ik ook een wateroen ondergedompeld in het leven met zijn ijver zoek ik naar de vijver |
|
| youkie: | Dinsdag, november 13, 2012 18:01 |
| mooi geschreven liefs |
|
| Sheena: | Dinsdag, november 13, 2012 17:22 |
| ik zie hem zwemmen bijna aanraakbaar voor hij wegduikt. graag gelezen! | |
Over dit gedicht
| Auteur: Pajo | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 13 november 2012 | ||
| Thema's: | ||